Aangekomen!

Het lijkt nu allemaal al weer eeuwen geleden dat we op Schiphol waren, dat Mischa ineens aankwam lopen ( :), dank je Stephan), dat we moesten inchecken en mijn tas niet eens te zwaar was. Maar in 3 dagen is er al erg veel gebeurt.

Eerst mochten we even wennen aan het vliegen door op te stijgen, een kop thee en een broodje met erg vieze kaas te eten en drinken en weer te landen in Frankfurt. Mooi begin. In Frankfurt hebben we massa’s gangen doorkruist, met allemaal verschillende kleurtjes en natuurgeluiden. Die waren alleen niet direct te herkennen als natuurgeluiden, tja, die verwacht je gewoon niet direct in zo’n betonnen gang in Duitsland boven de rolbanden. Wat ik wel een klein beetje verwachtte, voorgevoel, was dat mijn bagage niet was meegekomen. Vreemd want hij was tussen Bas en Jordi’s bagage ingecheckt en alleen mijn moeder had bericht gehad. Maar goed, zou naar Kaapstad gestuurd worden, zo snel mogelijk. Ik was nog vol vertrouwen dat ik het daar mee zou kunnen nemen…

Na 4 uur wachten in een MacDonalds waar een erg ongeduldige man ons naartoe verwees omdat zijn restaurant waarschijnlijk veel te duur was voor ons ( waar hij ongetwijfeld gelijk in had), konden we weer verder. Ging allemaal erg vloeiend, controle hier, controle daar, schoenen weer even uit, tassen erdoor, allemaal geen probleem, nauwelijks wachtrijen. En, het vliegtuig in. South African airlines, wat zal ik zeggen…4 stoelen in het middenpad, iedereen een eigen tvschermpje met daarop onder ander: een camerabeeld vanaf de top van het vliegveld, een kaartje met waar je vliegt ed, een lading films, het geniale Invasion ( “Redt de Aarde door de biochemische aliens te vernietigen!”), Elephant memory ( met een soort olifant die net als de hond in Duck hunt elke keer een dansje doet als je een memorysetje hebt) en nog en heleboel meer. Leuk detail: dit was een touchscreem maar je kon ook een afstandbediening gebruiken, voor 25 cm vanaf je hoofd want de beenruimte was niet al te royaal. Nog meer over South African airlines: Lekker eten, mooi dekentje en kussentje en de vlucht was eigenlijk goed te overleven.

Tegen 5 uur (’s ochtends, geen idee of dat nou Afrikaanse of Nederlandse tijd was, het is hier een uur later) zagen we oranje zonsopgang, met silhouetten van de bergen en een hoop lichtjes. Al in de tunnel voelden we het, warmte en vochtig. En dan nog zo’n beetje midden in de nacht. Hier moesten we wel in de rij staan, allemaal nog in onze dikke kleren. We werden weer zonder problemen door het poortje gelaten, de volgende stop, bagageband. Vol goede hoop keek ik eerst nog even naar de lopende band, je weet maar nooit of misschien mijn tas al in Frankfurt weer bij de rest was gelegd, tijd genoeg. Maar nee. Dus naar de balie waar ik een file kon openen en alles genoteerd werd. Helaas was mijn tas er nog niet maar hij zou doorgestuurd worden naar George en vanaf daar afgeleverd in Wilderness. Stapels bankbiljetten gepind met buffels enzo erop ( 100 euro is hier 1000 rand), er stond iemand klaar met een bordje met mijn naam, slippers aan ( oh wat goed dat ik die wel in mijn handbagage had gestopt, had ik dat nou ook maar gedaan met mijn zwemkleren) en we gingen op weg in een minibusje. De taxichauffeur was reuze vrolijk met de radio, het uitzicht was bergen, warmte en idioot veel auto’s met veel te veel mensen erin en op. Allemaal zwarte mensen, met mutsen op vaak ( in de warmte). We reden ook door een snelweg tussen e sloppenwijken door, echt enorm groot en uitgestrekt, allemaal krotjes, heel vreemd.

Aangekomen bij backpackers House on the Hill stond daar Claudia te wachten, de 5e student die een dagje eerder gevlogen was. Zij had die taxi geregeld enzo. Tot mijn vreugde zag ik in de keuken geen gewone koffie maar Ricoffe, in precies dezelfde bus en dezelfde smaak als de Ricore in Frankrijk. Een vriend van CLaudia, die de eigenaar van House on the Hill was heeft wat bustickets voor ons uitgezocht en de enige mogelijkheid om nog voor middernacht naar George te komen was met een bus, City to City. Maar dan moesten we wel eerst snel naar het busstation gaan om te kijken of er tickets waren. Dit keer hadden we een erg leuek taxichauffeur ( ja, ik weet het, waarschijnlijk ziet hij goed in dat de tip dan een stuk hoger zal zin), die, toen hij ons zag staan dralen bij het gruwelijk moeilijke oversteken uit de taxi sprong, ons de straat over leidde, rechtstreeks naar de achterdeur van kantoor van City to City ( er was lunchpauze, de voorkant was dicht) en ons hielp met het boeken. Vooral Nieks achternaam, Klomberg, vond hij geniaal, Niek Climbed on mountain. Hij heeft ons weer teruggebracht naar House on the Hill en vandaar af konden we even op ons gemak een paar eerste indrukken van Cape town opdoen. Door naar het supertoeristische Waterfront te lopen. Alle huizen met prikkeldraad hekken, glas scherven in beton of een bordje Armed Defense ( wat zoveel betekent als “Als je hier binnenloopt mogen we op je schieten”. Vrijwel alle taxichauffeurs, alles bewakers die overal zitten en alle tuinmannen die je ziet lopen zijn zwart. Hoogstwaarschijnlijk zijn alle mensen waarvoor zij werken wit, maar die hebben we nauwelijks gezien.

Onze eerste kennismaking met de supermarkt was bemoedigend. Alles was goedkoop, erg goedkoop. Het duurste brood 1 euro, de meeste dingen 50 ct, een zwaar belegd warm vers broodje 1.10 euro. En dergelijke. We hebben de zee gezien en gevoeld, erg koud, de Tafelberg op afstand gezien, een enorm cruiseschip waar de Titanic niks bij was, en zeehonden!! In de haven, net het dolfinarium.

Nadat we waren teruggelopen heeft onze aardige taxichauffeur, Colin, ons weer opgehaald en naar het busstation gebracht ) Claudia blijft nog een paar dagen in Cape Town). Toen de bus eindelijk kwam en alles was ingeladen, waren we van plan om nog even goed van het uitzicht te genieten. Maar volgens mij sliepen we allemaal binnen 10 minuten. Het was erg warm in de bus en nadat er nog een lading mensen bij kwam ook erg vol. Bovendien werden er een hoop vreemde dingen gegeten waarvan het meeste ronduit stonk, net zoals alle mensen en wijzelf, allemaal als een gek aan het zweten. Ik zat ingeklemd tussen de erg brede heupen, armen en boezem van een Afrikaanse vrouw en de smalle heupen en arme van Jordi, dat met een temperatuur van 30 graden, geen airco en geen ruimte om je benen te bewegen. Vastgeplakt. Nog 370 km te gaan…maar goed, wel voor maar 75 r pp. (7.5 euro).

Toen slapen niet meer ging waren we al ver buiten de stad. Verbluffend uitzicht, wijnvelden ( ik zag Shiraz, wijn die ik wel eens kocht), even later The little Karoo, allemaal uitgestrekte velden, bergen op de achtergrond, we zagen zelfs struisvogels, springbokken en een soort buffel. Heel apart.
Het was al donker toen we in George aankwamen. Beetje een guur station, paar junks, paar taxi´s en dat was het al. Iets later kwam onze taxi, die Ria (onze huisbaas) voor ons besteld had. Hoewel ze had gezegd, 4 mensen en veel bagage, was het een kleine personenauto waar we ons allemaal inpropten met tassen op schoot en onder benen enzo. Het paste. Aangekomen in Wilderness viel direct op hie lekker het her ruikt, allemal bloemen. Je hoort veel vogels overdag en snachts fluitende kikkers en krekels. Er zijn belachelijk veel sterren te zien en de melkweg lijkt wel gemarkeerd. En, het was erg om 11 uur ´s avonds nog heel aangenaam buiten. Ria was ook erg aardig, rond de 30 jaar en ze babbelt veel en graag. Ze gaf me de sleutels, van het huis, van onze auto en liet ons het huisje zien. Het is een droomhuis. Binnen is er een woonkamertje en een open keukentje (met Friese tegeltjes aan de muur, dar verwacht je niet) met een bank en wat stoelen enzo. Verder 2 slaapkamers, een met een tweepersoons bed waar Niek en Bas slapen, 1 met 2 bedden waar Jordi en ik slapen. Andere Bas, Bastiaan van der Veer die hier vorig jaar was en dit huisje geregeld heeft, heeft 2 grote dozen vol spullen voor me achergelaten en een mountainbike en van alles meer. Echt heel erg veel en veel nuttige spullen.


6 februari:
Okey, al weer een heleboel dagen later. Er waren nogal wat problemen met registreren op school waardoor we ook niet op internet konden daar. Er is wel een internetcafé in Wilderness, maar dat is nogal op nare tijden open, van 8 tot 4.
Op de sites van de andere jongens staan wel al wat meer verhalen want de paar minuten dat we op iemands anders naam in konden loggen was ik uiteraard mijn usbstick vergeten :p.

Maar goed, even kort want we moeten zo weer naar school. Het gaat allemaal super, school is vrij pittig denk ik, we hebben een super auto, een blauwe Beetle en als alles goed is hebben we vanmiddag een superauto die niet binnen een week uit elkaar valt.
Mocht iemand een kaartje ofzo willen sturen ( Sietske!!), mijn postadres is:
Dorien Deijns
24 Whitesroad
PO box 335, Wilderness, 6560
South Africa.
Mijn Zuid Afrikaanse mobiele nummer is 078 634 3621. Vanuit Nederland: 0027 78 634 3621

Ik hou het hier even bij, hoop dat alles goed gaat met iedereen die dit leest. Tot nu toe kan ik dus nauwelijks op internet dus het kan weer ff duren voordat er weer iets komt ( tenzij we straks wel geregistreerd kunnen worden).

Liefs
Dorien