klaar met studeren

Het is afgelopen, we zijn klaar met het leren voor de examens en alle examens zijn gemaakt! Met stip waren dit de 3 minst leuke weken in Zuid Afrika. Elke ochtend begon met de gedachte dat de hele dag aan school gewijd zou moeten worden, elke middag trad de verveling in, elke avond eindigde te laat en met de gedachte dat morgen weer hetzelfde zou zijn en dat dit niet de laatste dag zou zijn maar dat het nog een aantal weken door zou gaan. De een na laatste dag voor het examen begon de stress en werd ook elk ontbijt en lunch vergezeld door artikelen, boeken en samenvattingen. Elke laatste dag waren pas in de middag alle samenvattingen en oefenvragen af waardoor er eigenlijk niet meer genoeg tijd was om die ook nog fatsoenlijk te leren. Elke laatste nacht was kort en elke ochtend van het examen begon uiterlijk om half 6 om nog 2 uur lang feitjes in mijn hoofd te stampen. Dan om 8 uur verschijnen Jordi en Niek en begint het misselijkmakende ritje ( lezen en autorijden op een stijgende en dalende weg vol met bochten) naar school, het laatste half uurtje zenuwachtig zijn, het gaan zitten in een groot lokaal en paspoortnummer, schoolnummer, naam en dergelijke opschrijven tot het 9 uur is en het examen echt kan beginnen.

En dan zijn de zenuwen weg. De examens bestaan uit vragen waarvan je er meestal eentje niet hoeft te beantwoorden ( dus kies 4 uit de 5 bijvoorbeeld) en waar je in de vorm van een essay van zo drie A4tjes ( ook in mijn handschrift wat niet zo groot is) op antwoord. In dat essay probeer je dan zoveel mogelijk informatie te stoppen want voor elk ‘goed’ punt dat je maakt krijg je een punt en per vraag kan je 25 punten krijgen. Dat betekent dus een heel verhaal. Na 3 uur als een razende schrijven ( de afgelopen maand heb ik elke tweede dag de vulling van mijn vulpen moeten verwisselen terwijl ik daar normaal bijna 3 weken mee doe), druivensuikertjes eten en kramp krijgen is het dan klaar, lever je je nog net niet helemaal af examen in en begint het opluchtingsgevoel dat dan een aantal uurtjes duurt tot je met het volgende vak moet beginnen.

Nou dat klinkt misschien een beetje dramatisch, maar ik vond het echt niet leuk. We zijn allemaal onze bruine kleurtjes weer verloren en verkrampt geraakt, met dikke ogen en ziekig. Maar aan alles komt een eind, zelfs aan examens. Dus afgelopen vrijdag hadden we de laatste voor Freshwater Management. Maandag was het grootste examen geweest, en het meeste moeilijke voor Plants en hoewel ik een goed gevoel had bij het inleveren werd dat een halve minuut later ingegooid. Ik had de hele eerste vraag verkeerd geïnterpreteerd, Bas had dit ook gedaan. Dat was erg jammer, want het was een van mijn ‘goede’ essays en ik had er veel tijd in gestopt aangezien ik hierop punten hoopte te scoren. We besloten even bij Laurence ( onze leraar) te gaan vragen of het echt fout was ( Jordi en Niek hadden het allebei goed gedaan) en die vertelde ons op niet didactisch verantwoorde wijze dat we het inderdaad fout hadden en nadat hij ons jaarcijfer ( wat voor 40% meetelt) hoorde stuurde hij ons direct door naar het examen bureau om maar vast een herexamen aan te gaan vragen in Nederland. Dat was een onaangenaam gevoel voor na het examen, niks geen vrolijk ‘we hebben plants gehad en de volgende leer dagen worden inderdaad eindelijk de laatste’. De volgende dagen bleek echter dat we niet de enige twee waren die de eerste vraag verkeerd hadden gedaan. Van de 15 mensen ( 22 in onze klas) die deze vraag gekozen hadden, hebben 12 mensen (inclusief ons) precies dezelfde fout gemaakt, we hebben ook allemaal op dezelfde manier de vraag gemaakt dus dat bood wat hoop. Voor sommige mensen in onze klas is het een drama omdat ze hun distinction (eindcijfer boven de 75%) niet halen, maar Bas en ik hopen dat we in ieder geval genoeg punten krijgen om te slagen.

En toen gebeurde er iets aparts. Hoewel Claudia en ik gemotiveerd met Freshwater begonnen, want het is een erg leuk vak en bovendien de laatste daagjes, namen we niks meer op, helemaal niks. Het was prachtig warm maar we zaten alleen maar binnen en kregen geen informatie meer in ons hoofd, gelukkig hadden we samen voor de toets een paar maanden geleden goed geleerd en op deze informatie hebben we het examen gemaakt. En daarmee was het dan eindelijk gedaan, klaar met de examens!

Maar het vakantie gevoel begon nog niet echt. We hadden ook nog het een en ander te doen. Een uur naar het examen moesten Claudia en ik in Kleinkrantz zijn om onze afscheidsmiddag met de kinderen te vieren. We hebben ze allemaal meegenomen naar de mall in George waar ik voor het eerst in mijn leven 17 bioscoopkaartjes tegelijk heb gekocht (het kostte bijna 40 euro dus dat is te overzien). We zijn naar High School Musical 3 geweest, voor bijna alle kinderen was het de eerste keer in de bioscoop en ze gedroegen zich super. Allemaal meezingen, dansen, klappen elke keer dat de hoofdpersoon iets goed deed, helemaal enthousiast. Daarna kreeg iedereen een ijsje, liepen ze zelf ergens binnen om te vragen om een ballon waar een verblufte medewerker geen nee durfde te zeggen zodat ze die ballon ook daadwerkelijk kregen. Weer terug in de crèche na een heel vrolijk autoritje kregen Claudia en ik allebei een lijst met al hun fotootjes versierd met een heleboel glimmende goudkleurige Duitse stickertjes ( sponsors zijn Duits) en na een heleboel knuffels gingen we weer naar huis.

Daar ging de dag nog verder, afscheidsfeestje bij Janus en Landi voor iedereen die we hier kennen, want veel mensen wilden na de examens snel weer terug naar hun oorspronkelijke huis. Helaas waren veel mensen al op woensdag klaar met hun examens en de opkomst op het feestje was nogal laag en bestond vooral uit de mensen die we toch nog wel zien maar natuurlijk was het toch wel heel gezellig en hadden we weer heerlijke zelfgemaakte pizza’s uit de zelfgemaakte oven. Echter, tegen 12 uur zijn Christine en ik naar huis gelopen, totaal uitgeput. Om een uur of 2 nog even opgestaan omdat Carika en Lizanne wat hulpeloos in de kamer stonden aangezien Claudia al slapend neergevallen was en zij nog een slaapplekje moesten hebben.

Volgende dag zijn we met zijn allen (met Christine, Darryn en Carika) naar de markt in Sedgefield gegaan om ons laatste traditionele zaterdagochtend ontbijt te hebben (in de examens zijn we niet gegaan). En zoals het altijd gaat, het regende, bovendien waren een aantal van onze vaste ‘bezoekkraampjes’er niet omdat ze de avond ervoor een afscheidsfeestje hadden van de Dutchi’s die zelf redelijk vroeg vertrokken. Maar smaakte er niet minder om.

Zondag waren we uitgenodigd bij Daan en Tia, Bas’ huisbazen. Het werd een braai, om 11 uur ’s ochtends. Judith was ook uitgenodigd en was erg gezellig met heerlijk eten, duurde uiteindelijk tot 5 uur ofzo. Mijn plan was om daarna te beginnen met opruimen thuis, maar dit schoot niet op en uiteindelijk niks meer echt gedaan. Vervelend was dat het vakantie gevoel maar niet insloeg.

Daar werd gisteren (maandag) iets aan gedaan. Al het hele jaar vertelt Judith dat ze ons mee wil nemen naar haar favoriete plekje in het bos, Jubilee Creek. Gisteren was het dan eindelijk zover. Aan een mooi beekje waar de gouddelvers 100 jaar geleden claustrofobisch werden van al dat groen en olifanten, hebben we kleine wandeling gemaakt die eindigde bij een rotspoeltje met een waterval en helemaal helder water, het was ook heerlijk lekker warm dus zwemmen. Fijn gevoel dat het water echt koud was maar zodra je er uit kwam was het zelfs in de schaduw warm genoeg om weer op te warmen, een echte zomerdag.

Daarna reden we naar een picknickplek op een mooi groen veldje, met allemaal vogels, een ander deel van het riviertje en geen andere mensen. Na de picknick nog een beetje gezwommen en in de zon gedoezeld tot we weer gingen. Claudia en ik gingen nog even naar Knysna (daar was het vlakbij) en tegen de tijd dat wij terug waren moesten we even snel omkleden want we zouden Judith in stijl mee uit eten nemen in George. Weer lekker gegeten en eindelijk helemaal lekker moe weer naar huis.

Nu zijn Jordi en Niek de gele auto aan het schoonmaken, staat Bas de was te doen, zit Claudia een armbandje te maken en ik dit stukje af te typen. Als het goed is gaan we morgen op vakantie maar we hebben nog geen vervoer. We wilden eigenlijk een auto huren maar zonder creditcard wordt dit een heel duur grapje (ongeveer 15000 rand, wat zo’n 1500 euro is). Dus hebben we bedacht dat het misschien beter is om de gele auto (die dit jaar zoveel gebruikt is dat hij het zeker niet gaat halen naar Kruger, wat nog een tripje wordt van zo’n 6000 km)te gaan verkopen, een iets grotere auto te kopen ( wat ook zo’n 15000 rand is) en die dan na de vakantie weer te verkopen waardoor we in ieder geval een deel van die 15000 rand weer terug hopen te krijgen. Dit moet echter allemaal vandaag. We moeten ook afscheid gaan nemen van de leraren, nog eventjes naar Kleinkrantz, langs de Beetle doctor, vanavond komen er weer mensen eten, het huis moet worden opgeruimd, we hebben malariapillen nodig en er waren nog een paar dingen op het lijstje. Aangezien dat haast onmogelijk lijkt voor een dag is het dan ook waarschijnlijk dat we pas donderdag op vakantie gaan.

We verwachten tot de 17e december weg te blijven en vertrekken dan 19 december vroeg in de ochtend naar Cape Town waar we dan ’s avonds wegvliegen en 20 december zijn we weer in Nederland, en nu maar hopen dat daar dan nog steeds of alweer sneeuw ligt.

Nou dit was weer een heel verhaal. De laatste blog verwacht ik te sturen vanuit Nederland na de vakantie dus die zal even op zich laten wachten. Allemaal een heel fijne Sinterklaas (hoewel er veel Nederlandse gewoontes zijn hier heb ik nog helemaal niks van Sinterklaas gezien maar is het elke keer weer grappig om te zien hoe mensen zich voorbereiden op Kerst op het strand terwijl ook hier elk Kerst-achtig dingen versierd is met sneeuw) en ik hoop jullie binnenkort weer in het echt te zien.

Groetjes vanuit de Kerstvakantie!

Dorien