vakantie!

Zondagmiddag en weer veilig thuis. Afgelopen week hadden we dus vakantie. Daar hebben we zeker goed gebruik van gemaakt…
Vorig weekend was dat echter nog niet zo zeker. We wilden naar de KKNK ( Klein Karoo Nasionale Kunstefees, Karoo is een soort van droog gebied hier redelijk in de buurt). Judith had nog wat matjes voor ons en het plan was vrijdagochtend te vertrekken. Echter, ’s ochtends belde Jordi op want hij was nogal ziek, voedselvergiftiging waarschijnlijk. Nog een dagje een beetje bij hun huisje op het strand doorgebracht, ’s avonds een mooie maanwandeling op het strand en een film en uiteindelijk vertrokken we zaterdag, op Jordi’s verjaardag. Bas en ik hadden de avond ervoor nog slingerpoppetjes zitten knippen dus die in de auto geplakt en in een goeie festival stemming op weg. We waren al helemaal blij toen we ook nog een mooi kampeerplekje vonden op de militaire basis, in de schaduw ( was opengesteld voor het festival) en nadat onze twee kleine tentjes opgezet waren ( tussen allemaal tentjes van hetzelfde merk, we waren niet de enige die de aanbiedingtent in de Game hadden gekocht), gingen we op weg naar het festival terrein. Dat begon als een enorme grote markt en af en toe een podium, maar daar moest je vaak voor betalen. Na de markt, die erg leuk was, afgesnuffeld te hebben en iets te hebben gegeten gingen we eens luisteren naar de muziek. En dat was een grote tegenvaller…Duitse schlager vertaald in het Afrikaans, Jan Smit-achtige liedjes, bekende foute melodietjes met Afrikaanse teksten ( wat dan weer klinkt als zwaar Nederlands dialect). Dan ook nog bijna alle mensen met een daar gekochte cowboyhoed en ik kreeg meer het idee dat ik in het wilde westen zat dan in Zuid Afrika.
De tweede dag besloten we dan ook om niet nog een tweede nacht te blijven en zijn we lichtelijk teleurgesteld ( maar wel met een mooie regenmaker van de markt) naar huis gereden. Daar een nachtje geslapen en de volgende ochtend, maandag, zijn we weer met frisse moed op weg gegaan.

Deze keer ging het beter. We zijn eerst naar Tsitsikamma gereden ( betekent: veel water), een natuurgebied. Onderweg gestopt bij het natuurgebied hier in Wilderness om een Wild card te kopen. Het was al onze derde poging, want we wilden graag de nationale prijs betalen (205 r => nu zo’n 20 euro) ipv de internationale (800 r). En dit keer werd dat op basis van ons visum toegestaan. Met deze kaart kunnen we nu alle nationale parken van Zuid Afrika gratis in, normaal kost dat zo’n 80 rand per keer, dus komt snel uit.

Weer mazzel dat er in Tsitsikamma nog 1 kampeerplekje vrij was, zo’n beetje aan de zee, er lagen alleen veel rotsen tussen in. Elke kampeerplek heeft hier zijn eigen braai, vuurtjes maken toegestaan :) We hebben in Tsitsikamma veel en erg mooi gewandeld, door het bos, klimmend over de rotsen langs de zee, naar een mooie waterval, super. Een van de avonden besloten we nog eventjes op een hoge rots in de zee te klimmen ( golven slaan daar heel indrukwekkend op) en zodra we boven waren kwam er een groep van 25 dolfijnen langs zwemmen en surfen. Er is hier ook zo’n hele hoge touwbrug over een kloof, maar het dilemma of ik daar wel of niet over heen zou durven wordt uitgesteld, want de brug was afgesloten tot juli.

Na 2 nachtjes in Tsitsikamma, besloten we door te rijden naar Addo Elephant Park, een nationaal park dat zich vooral vroeger richtte op het behoud van olifanten, waar er dan ook erg veel van zijn. Zoals verwacht was hier helemaal geen plek meer voor ons, maar ietsje verderop was een camping ( de helft goedkoper per nacht, dat dan weer wel). Met ons trouwe gele golfje zijn we dus zeg maar op safari geweest :) Je rijdt gewoon door het park, allemaal verschillende weggetjes en kan dan stoppen waar en hoe lang je wil ( nogal veel fijn, vergeleken met de buschauffeurs die rugby wilden kijken op de trip). ’s Avonds om half 7 moet je het park uit zijn, maar er is nog wel een wildkijkhut aan de rand waar je dan in kan, die richt lampen op een waterplaats waar vooral veel olifanten komen drinken.
Wat hebben we dan zoal gezien:
Kudu ( grote antilopen met grote gespiraalde geweien)
Olifanten ( die zijn echt zo groot en leuk om te zien in een groep, met kleintjes die spelen enzo)
Warthogs ( Pumba’s, we stopten er niet eens meer voor, overal warthogs)
Mongoose ( uhm, lijkt op een marter)
Zebra’s ( ook al met veulentjes)
Red Hartebees
Buffalo ( zien er lang niet zo gevaarlijk uit als ze zijn…wel grote horens)
struisvogels
Caracal
Over de caracal wil ik nog ff wat meer vertellen. Hij ziet eruit als een rode lynx, inclusief pluimpjes enzo. Jordi spotte hem in de verte en we waren al verrast want je ziet ze vrijwel nooit, zeker niet overdag. Toen hij wegrende ging hij gelukkig in de richting van het pad en we zagen hem oversteken en de bosjes ingaan. Op die plek gestopt en vlak naast de auto waren hij en zijn broertje ( of zusje) aan het spelen, minuten lang, als gewone huiskatten kopjes aan het geven enzo. Indrukwekkend.
Bat eared fox
Black rhino ( de olifanten maakten ineens heel veel herrie, die waren hem aan het wegjagen)
Springhare ( een soort rat die beweegt als een kangaroo)
Spotted Hyena
Leopard schildpadden
Porcupine heb ik helaas niet gezien, die wilde ik erg graag zijn, maar tijdens nightdrive zat ik achtering de auto en toen was hij al weg, helaas helaas.

Weer veel gezien dus. Helaas geen leeuw, maar daar waren er ook maar weinig van. Eigenlijk hebben we dus verschrikkelijk veel in de auto gezeten en rondgereden. Een van de dagen zijn we ook naar het kustgedeelte gereden, net een woestijn met hele hoge zandduinen. Geen mens te zien en alleen maar dode beesten ( pinguïns, een haai, zeeschildpad en veel vissen, we hebben zelfs een groot skelet opgegraven). Was weer helemaal anders dan de rest van Addo en lekker rustig.

De laatste dag wilden we ’s ochtends nog een rondje rijden in Addo ( we hebben toch de wild card dus het kost niets) en dan ’s middags gaan wandelen. Echter, terwijl we op een mooie verlaten onverharde weg reden ( waar de leeuwen de dag ervoor gezien waren volgens de kaart bij de receptie) begon ons autootje te schokken en te springen. Iets later ging hij helemaal uit en startte niet meer. Gelukkig voor ons kwam er al vrij snel een gamedrive ( een safariauto met gids en veel mensen, vooral Duitsers) langs en bleek de gids dezelfde te zijn als die ons op de nightdrive had rondgereden. Hij piepte iemand op en 10 minuutjes later kwam er een man langs die vrijwilliger was in het park. Hij keek ook naar de auto maar kreeg hem niet aan de gang en zijn auto was niet sterk genoeg om die van ons te trekken ( heuvelig gebied en zonder motor is de rem ook niet zo best). Dus werd er weer iemand opgepiept die een 3 kwartier later kwam, dan is het toch wel een groot park. Het was een meisje die toevallig ook op Saasveld zat en haar stage deed in Addo. Erg stoer in een grote jeep trok ze ons golfje het park uit terug naar het hoofdkamp waar een benzinepomp was. Daar waren wat mensen met verstand van auto’s die om de beurt van alles probeerden maar elke keer weer sloeg hij uiteindelijk af. Ondertussen bleek dat het meisje Bastiaan kende en mij had herkend van een fotootje die hij had laten zien, maar ze twijfelde omdat we niet in een blauwe beetle reden, de wereld is soms maar erg klein. Na een hele tijd leek het autootje weer te werken, flinke fooi gegeven en op naar de camping. Echter, onderaan de weg die naar het park leidt begon de auto weer te hobbelen en een stuk verder ging hij weer uit. Alle trucjes die de mensen in het park deden geprobeerd, soms deed hij het een stukje, een keer slaagden we er zelfs in om na het duwen allemaal in de rijdende auto te springen maar ook toen sloeg hij weer af. Daar sta je dan, heet, langs een weg waar niet zoveel is, zonder rednummers. Jordi en Bas besloten terug te lopen naar de eerste poort van het park zodat die voor hulp konden bellen. Ondertussen kreeg ik iemand van Addo aan de telefoon ( nummer stond op de folder) en tot onze grote verbazing kwam er al na 10 minuten weer een jeep aan met achterin Jordi en Bas en voorin twee handige mannen. Weer gepruts aan de auto, weer startte hij op een gegeven moment en de mannen waren zo aardig om helemaal achter ons aan te rijden naar de camping, voor de zekerheid ( zo’n 12 km toch). Op de campinginrit hobbelde hij, gaf twee enorme knallen en de laatste 10 meter moesten we duwen. We werden al een beetje bang dat het toch nog een heel dure vakantie zou gaan worden. Een oudere man kwam uit een huisje op de camping ( raar gezicht, 5 studenten die thuisgebracht worden door 2 Addo rangers in een grote jeep) en uiteindelijk had hij binnen een kwartier onze auto gemaakt. Vraag me niet hoe of wat, maar het bleek dat hij uiteindelijk iets uit zijn eigen auto gehaald heeft en dat in die van ons gezet.

Het was te laat voor de wandeling maar we kregen een tip over een reptielencentrum in de buurt, dus daar maar heen gereden. We gingen naar binnen en een man, Darren, deed een glazen hok open, pakte een slang en duwde die in mijn handen…een egyptische cobra. Heel spannend. Echter, het werd nog veel spannender, in het volgende uur heb ik denk ik zo’n 6 slangen vastgehad, op een gegeven moment 3 van die hele grote ( pythons) tegelijk, die dan in je nek, over je arm, tussen je benen, boven je hoofd bewegen. Een van de kleinere slangen bewoog veel sneller en war erg giftig…brrr. Adrenaline ten top. Ondertussen vertelde hij allemaal verhalen over hoe ze aanvielen en hoe een nature conservation student vorige week is doodgegaan aan een black mamba beet.
Om het allemaal nog enger te maken heb ik ook nog een krokodil aan haar staart vastgehouden, iedereen die wel eens een krokodil haar bek heeft zien ( niet dat die snelheid te zien is) dichtslaan snapt hoe eng dit is. Maar ook verschrikkelijk leuk natuurlijk, geeft wel een kick hoor. En Darren wist echt veel, maakt het interessant.

Wat nog wel de moeite van het vertellen waard is, ’s nachts hoorde ik vanuit mijn tentje soms de olifanten grommen ( in hun buik, heel laag) en de eerste nacht hoorde ik ze echt boos toeteren, indrukwekkend.

Vanmorgen gingen we weer naar huis. Door de kleine Karoo gereden, een lange weg met helemaal niks aan huizen of wat dan ook. We hebben wel aapjes, stokstaartjes, springbokken en veel struisvogels gezien. Deze weg was achteraf een stuk sneller dan de heenweg, en het is ook erg fijn om dan over de Outeniqua bergen te komen en weer in een groene wereld te zijn na al dat woestijngebied.
Nu staat de wasmachine weer volle toeren te maken, de auto is weer afgekoeld ( die was niet zo blij met deze vakantie, het is ook wel erg zwaar, 5 mensen en alles afgeladen vol) en gaan we zo eten bij Bongo’s. En begint school weer dinsdag…jammer, rondreizen bevalt me erg goed.

Groetjes aan iedereen en jullie horen wel weer eens wat!
dorien