timbalethu

Hey allemaal!

Na een heel aantal weken weer eens een stukje, wordt wel weer tijd. Addo ligt al weer ver achter ons, school begint nu echt ergens op te lijken en ook beginnen we hier steeds meer in te burgeren en te doen.
Eerst maar even over school, hebben we dat gehad. De lessen lijken haast elke week wel ergens van uit te vallen waardoor we op een gemiddelde van weliswaar 7 uur les per week zitten, verdeeld over 3 dagen… Maar goed dat we ook op school internetten en eten, anders is het zonde van de benzine. De projecten beginnen echter wel te lopen, we moeten veel lezen en vooral voor Environmental Education is het ‘echte’ project begonnen.
Laurence Watson, onderzoeker van het jaar en onze leraar voor Plants, doet een project om Timbalethu, een soort sloppenwijk van George, groener te maken. Bomen zijn behalve goede schaduwgevers en zuurstofleveraars natuurlijk ook goed voor de bodem. Er is een kleine kwekerij waar mensen gratis boompjes kunnen halen, maar dit gebeurt niet. Aan ons de schone taak om uit te zoeken waarom niet en hoe dat verandert kan worden.
Afgelopen dinsdagmorgen zijn we er met ons klasje en Bianca ( onze lerares) naar Timbalethu gegaan om een wat rond te kijken en vragen. Na een uurtje zaten we in het soort vergadering wat Arjen Hettema ons wel eens liet zien op oude video’s voor social forestry. Een groep Afrikaanse (en vooral oudere) vrouwen met jurken en schorten en allerlei soorten hoeden en mutsen onder een heel dikke boom ( zittend op de wortels of op een kratje), een oude man ertussen met een hoed en een pijp, wat kleine kinderen er tussendoor, wij er bij op de grond. Eerst werd er gezongen, bleek een gebed. Daarna veel heen en weer “dank voor jullie aanwezigheid, dank voor jullie welwillendheid” en uiteindelijk begon Mimoabosi (ofzoieits) (een man die naast de groentetuintjes woont en graag helpt, en bovendien vloeiend Engels spreekt) dan uit te leggen wie we waren en wat we kwamen vragen. De meeste mensen spreken alleen Xhosa (dat is die taal met klikjes erin en onvolgbaar voor ons). Het was erg interessant, had eigenlijk niet verwacht mensen te horen zeggen dat ze graag meer wilden leren over het belang van een boom of educatie. Maar des te beter. Na een tijdje werden er steeds meer kinderen steeds luidruchtiger weggejaagd of teruggeroepen en werd besloten een andere keer verder te gaan. Werd nog wel even gevraagd of we niet ergens schoonmaakwerk wisten…

Claudia en ik hebben afgelopen vrijdag voor het eerst vrijwilligerswerk gedaan op een crèche in Kleinkrantz ( naast Wilderness). Hier is iedereen welkom, kleine kinderen de hele dag en de groteren na schooltijd. Ze krijgen dan wat te eten, worden geholpen met hun huiswerk en knutselen, wandelen, zwemmen, doen spelletjes, wat dan ook. Op vrijdag geen huiswerk en de school is dan wat vroeger uit dus vanaf 2 uur waren we welkom. We zijn met twee Duitse meisjes die hier het hele jaar werken en 11 kinderen ( tussen ongeveer 7 en 10 jaar) in twee auto’s naar de lagoon in Wilderness gereden en daar sprongen ze allemaal direct in het water. Kon niemand zwemmen overigens, maar gelukkig was er ook niemand zo stom om te diep te gaan. De kindjes spreken Afrikaans, de ouderen soms een paar woordjes Engels… Valt niet mee om een gesprek te voeren. Wat me wel schokte was een liedje wat ze zongen “Hij schopt me hier, hij schopt me daar, hij schopt me in het hospitaal, maar hey, blijf van hem af, het is wel Mijn man”. Werkelijkheid van de dag voor deze kindjes.

Ook de eerste keer paardrijden was erg geslaagd. Samen met Christine ( nu mijn buurvrouw) een rit gemaakt door het bos, door de velden, overal met uitzicht op de bergen die net oranje werden in het einde middag licht. Mooi mooi. Wel een zere rug de dagen erna, ben niet meer getraind geloof ik :p. Al een tijdje geleden zijn we ook een keer wezen peddel skiën, een soort van plastic kano. Je mag dan ook de zee op, wat we uiteraard ook deden. En dan krijg je een soort surfen maar dan met zijn tweeën en in een kano, is weer helemaal anders maar ook erg erg leuk. Bodyboarden hebben we afgelopen week ook nog een paar keer gedaan, de golven waren hoger dan ooit, er zijn nog meer bordjes gebroken en zelf ook wat blauwe plekken opgelopen maar het is zo verschrikkelijk leuk om door zo’n enorme golf met hoge snelheid naar het strand geduwd te worden.
Nu is het echter weer wat kouder, de winter komt eraan. Afgelopen weekend zagen de jongens een orka uit het water springen. Tegen de tijd dat Claudia en ik op het piertje waren, zagen we alleen nog een keer een staart uit het water slaan. Maar alleen al dat gezicht was heel indrukwekkend…walvissenseizoen begint. Orka is trouwens een moordvis in het Afrikaans :)

Als laatste leren we meer en meer mensen kennen hier in de buurt. We hebben nog een stel buren ontmoet, Janus en Landi met hun 5 weken oude piepkleine baby’tje ( ik was helemaal vergeten dat een baby zo klein kan zijn) en Claudia en ik zijn op een feest op hun camping geweest. Daar hebben we veel mensen ontmoet die ook vaak op de vrijdagmarkt in Wilderness zijn, of zaterdagochtend in Sedgefield. En we zijn natuurlijk in een klein dorpje, dus iedereen lijkt elkaar wel een beetje te kennen hier. Het voelt dus echt alsof ik hier nu een beetje weer een leven aan het opbouwen ben, geen vakantie meer. Maar dat bevalt me goed, zeker met dat vrijwilligerswerk erbij, ik doe iets nuttigs hoop ik zo. Want hoe beter je mensen leert kennen, hoe meer je ook hoort hoe anders dingen hier gaan.

Judiths ene ezeltje, Luciano, was al een tijdje ziek en moest dan uiteindelijk afgeschoten worden. Door iemand van een cheetahfarm die het vlees dan weer voeren aan de cheetahs, goedkoper en gemakkelijker. Gelukkig heeft ze ook weer een nieuw oud ezeltje van een soort ezelweeshuis. Tegelijkertijd is haar huisgenoot en de eigenaresse van het huis naar een verzorgingstehuis geplaatst en is het niet meer zeker hoe lang ze nog kan blijven wonen in dat huis. Het pensioen dat zij krijgt, is 200 rand per maand, dat is rond de 18 euro per maand! En nu zijn veel dingen hier goedkoper, maar 18 euro per maand is hier ook niet bepaalt genoeg… Zonder geld of kinderen heb je hier maar weinig kans lijkt het. Misschien dat daarom zoveel mensen al zo jong kinderen hebben?

En zo kabbelt alles rustig door. Over anderhalve week vallen weer allerlei lessen uit en gaan we een paar dagen naar Kaapstad, weer een ander stukje van Zuid Afrika ontdekken!
doeidoei!