Kalahari Kanarie, weer op safari

Stel je het volgende voor. Je bent in Afrika op een camping bij het Kgalagadi Transfrontier Park op de grens van Botswana in de semi-woestijn. Overal staan witte 4 x 4’s, met groene tentjes op het dak waar dan een leeuwproof (?) laddertje naar toe loopt. Of groene truckjes, met hoge sterke wielen waar op de achterkant staat “Africa is not for sissies”. Daar staan dan de zogenaamde Echte mannen bij (ook vrouwen maar die lijken wat minder te zeggen te hebben), met grijzige aluminium thermosbekers vol koffie en zware wandelschoenen, warme truien en groene kampeerstoelen. Je loopt tussen een aantal van dit soort tafereeltjes door tot je aan het einde van de camping iets afwijkends ziet.
Twee kleine supermarkt iglotentjes, gewoon op de grond, een klein geel golfje ( zeker geen 4 x 4) en op het braairek 5 vrolijke gekleurde plastic bekertjes en even fluorescerend gekleurd plastic bestek met een pot pindakaas. Er omheen staan 5 jonge studenten, op slippers en gympies, met gekleurde sjaals (en in mijn geval ook muts) te kleumen, de autoruiten ijsvrij te krabben met een bekertje en een klein moment later proppen ze zich alle vijf (+ een warme kruik in de vorm van een lachend schaap) in het autootje om na veel lawaaierige startpogingen om half 8 langs alle 4 x 4’s te rijden en zich de woestijn in te begeven. Wie zijn hier nou de sissies?

Uiteraard wij niet en met name onze auto heeft de laatste week veel moeten doorstaan en dat zonder al teveel mopperen ook gedaan. In de Kalahari werden we wel twee keer ingehaald door onze eigen wieldoppen maar toch heeft onze Tweety als een echte Kalahari Kanarie de verschrikkelijk hobbelige wegen getrotseerd en ons ( daar in ieder geval) niet in de steek gelaten. Zelf vond ik het ’s nachts wel erg erg koud (we gingen naar bed met sokken, truien, een kruik, twee slaapzakken en nog steeds vond ik het koud) maar ’s middags was het eventjes heerlijk warm, boven de 25 graden, tot, vanaf een uur of 4, weer elk uur een laagje kleren aan moest.

Al na 10 minuten zagen we een enorme leeuwin, gelukkig waren er nog mensen voor ons het park ingegaan en vonden die haar, want ze was perfect gecamoufleerd. En groot…naast haar waren nog 4 spelende kleintjes. In twee dagen hebben we geleerd dat leeuwen weliswaar erg mooi zijn, maar nogal saai om naar te kijken, ze liggen of zitten lui en doen eigenlijk niet veel meer…’s Nachts blijkbaar wel, we hoorden ze brullen…kippenvel!
Verder hebben we veel springbokkies gezien, gemsbok, blue wildebeest ( gnoe), grond eekhoorntjes ( in tegenstelling tot de leeuwen zijn die juist de hele tijd bezig), mongooses, jackals, struisvogels en….de Kalahari Ferrari, een cheetah! Weliswaar ver weg, maar toch. Ook heb ik geleerd vogels te waarderen, gelukkig, want dan is er ineens elke zoveel meter wel iets waard om voor te stoppen ( springbokkies zien er al snel allemaal hetzelfde uit), mooie kleurtjes maakt het ook wat interessanter.

De weg naar de Kalahari was al de moeite waard, honderden kilometers lang door het niks, heel kleine struikjes, telefoonpalen vol weaver-nesten (een soort vogeltje) en de weg die zich recht vooruit tot in de horizon uitstrekt, geen enkele bocht en heel af en toe een dorpje (met een Veediefstaleenheid). Je kon liggen op de snelweg zo rustig was het, geen geluid van steden, wegen, alleen maar vogeltjes.

De terugtocht vanuit de Kalahari naar Upington ( de eerste stad) was daardoor wel wat spannend want ons autootje had er genoeg van om met 5 mensen, 10 slaapzakken en totaal volgeladen ( er kon geen wieldop meer bij) door het stof te rijden en begon zomaar ineens erg te schokken. Het was nog 80 km tot Upington maar gelukkig reed hij steeds weer 15 km als we 2 minuutjes stil stonden. Een aardige politieagent bracht ons naar een garage en daar bleek al snel dat de benzine filter helemaal verstopt zat. Zowaar gratis gerepareerd ( dit was het beste aan Upington, wat verder een vrij ongezellige stad was) en we konden weer verder naar Augrabies Falls.

Dit was het eerste park waar ik niet zo het gevoel had in een grote dierentuin te zijn. Met een grote uitzondering dan, er liepen giraffen, maar buiten die giraffen om zagen we alleen wat klipspringers, grondeekhoorntjes, mongooses, dassies en een black eagle, eigenlijk wat we ook buiten het park konden zien. Bovendien stonden niet overal bordjes en kwamen we niemand tegen ( in de Kalahari was het overigens ook heel rustig), je mocht regelmatig uitstappen en een stukje lopen, erg mooi. Allemaal rode rotsen en af en toe een kokerboom.
Vlak bij de camping waren enorme watervallen in een diepe kloof. Zo stelde ik me een beetje de Grand Canyon in Amerika voor, erg mooi.

Ook konden we hier een prachtige Afrika foto maken. Het weggetje het park in was voor een deel overstroomd, volgens de receptioniste konden we er gewoon door het water heen rijden als we maar goed in het midden reden. Echter, Claudia dacht dat het aan de zijkant ondieper was, stuurde erheen en in 1 seconde hing onze auto op een betonnen rand. Niet te diep dat hij kon kantelen ofzo, maar de uitlaat hing onder water en we hingen vrij scheef en vast. Uitgestapt en de hulp ingeschakeld van een groep mensen die iets verderop aan het werk was ( en waar we een minuutje eerder vrolijk naar gezwaaid hadden). Gelukkig sloeg de motor niet af ( dus geen water erin) en gelukkig is onze auto niet zo zwaar dus ze hadden hem er zo uitgetild, waarna we de wonderlijke ervaring hadden om de auto te mogen hozen. Helemaal niks kapot, wat een mazzel weer, en gelukkig hebben we er een foto van :)

Op de camping liep ik naar een vuilnisbak toe die ineens heel hard begon te bewegen. Een beetje verrast riep ik de anderen en toen we hem openmaakten sprong er een aap uit. Het waren aap-proof vuilnisbakken maar dat betekent blijkbaar ook dat als hij er dan in komt, hij er niet meer uit komt. Ook werd Niek beroofd toen iedereen even weg was van het brood, de kaas en een zak macaroni. De laatste werd meegesleept een boom in en daar vrolijk uitgestrooid over onze tentjes waarna de hele familie Monkey op bezoek kwam voor een knapperige maaltijd van rauwe pasta.

Na nog een laatste wandelingetje tussen de rotsen door en met af en toe een gigantische giraffepootafdruk in het zand gingen we weer naar Upington waar we het laatste nachtje in een huisje hebben geslapen. De volgende ochtend vroeg gingen Jordi en Claudia de ene kant op richting Namibië en Niek, Bas en ik de andere kant richting Wilderness. Een paar uur later hadden we allebei pech met de auto en konden we naar een garage. Zij een lekke band, bij ons gingen de metertjes helemaal naar links ( koude motor en geen benzine..) en deed de cd-speler het niet meer. Vooral dat laatste, 900 km rijden zonder gezellige meezingliedjes is een eind, hoe luxe het ook was dat er maar 1 persoon op de achterbank hoefde ipv 3 en de slaapzakken. Ook hier vonden we weer een soort reddende auto-engel die in zijn vrije tijd geduldig de oplader van de accu repareerde voor 150 rand en 2 biertjes waarna we weer verder konden rijden langs bordjes als: Kanniedood traffic program, Draaisedrif en Dubbeldraaise drif, Ontploffingsdrif, Spooksdrif en dergelijke mooie Afrikaanse namen. Hoe dichter we bij huis kwamen, hoe minder blauw (en kouder) de lucht werd en toen we eindelijk in Wilderness waren regende het. Maar we werden opgewacht met warme thee in het huisje van Jordi en Niek door Nieks ouders waarmee we later ook nog in Bongo’s hebben gegeten.

Na de pizza’s gingen Bas en ik dan eindelijk naar Wilderness Heights. Al vrij snel had ik het idee dat er iets niet klopte, mijn bed was verschrikkelijk netjes opgemaakt. Gail was niet geweest want de rest van het huis was de gebruikelijke rotzooi en ik kon mezelf ook niet echt overtuigen dat ik om 4 uur ’s ochtends op de ochtend van vertrek vorige week mijn bed ineens zo netjes had opgemaakt. Pas een paar uur later, toen ik er even op plofte, kwam ik er achter wat het nou was. Ik plofte op bed en voelde niet direct al de latjes van de bodem maar bleef daar zo’n 20 cm boven zitten! En toen ik opstond zat er geen deuk in. Een nieuw matras! Op mijn beide bedden en ook op die van Claudia.

Dan ook lekker geslapen, vandaag alles gewassen en met Christine en Nieks ouders gebabbeld, toegekeken hoe Bas heel kundig met houten plankjes de stoel van de Beetle ( die bij nader inzien bijna door de bodem zakte) heeft vastgezet en een beetje gehangen. Stephan en Ory zitten in het vliegtuig en die gaan we morgenavond ophalen ( nu zondagavond). Ik ga lekker naar mijn nu ook lekkere bed.

Liefs
Dorien