Pas 50 uur in Ghana, ongelooflijk!

Het is bijna 10 uur ’s avonds en ik zit nog steeds in hemdje buiten te zweten. Weet niet waar ik moet beginnen te vertellen want er is zoveel gebeurd dat ik haast niet kan geloven dat dat allemaal pastte in 50 uur, laat staan dat dat allemaal pastte met zooooveel wachttijd ertussen.

Laat ik gewoon bij het begin beginnen, het begon allemaal vrij gemakkelijk:p Papa en ik waren op tijd op het vliegveld, mijn paspoort lag klaar met een visum erin (dat was de reden dat ik niet maandag al zou vliegen, visum was niet klaar), we hoefden nergens echt lang te wachten en de vlucht vertrok maar 5 minuutjes te laat. De vlucht was echt heel luxe, de uren vlogen om, ik heb eindelijk “The curious case of Benjamin Button” kunnen kijken en hoewel ik me er erg op verheugde viel de film wat tegen. Op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte was ik ervan overtuigd dat ik in de wind van de motor stond en dus liep ik een paar meter vooruit maar al snel werd duidelijk dat het gewoon echt zo warm was (en rook alsof elke Ghanees Kreteksigaretten rookte) en hard waaide :) Ook hier kwam ik alle rijen zonder kleerscheuren door. De vertrekhal (het vertrekhalletje kan ik beter zeggen) was vrijwel leeg, eenmaal buiten hoorde ik gelukkig mijn naam en zag ik Felix, mijn Ghanese projectgenoot die wel op maandag was aangekomen.

Erg blij dat hij er was en hij had ook vervoer georganiseerd dus 3 minuutjes later stond er een auto met zijn neef erin voor. Tassen erin en op weg. Helemaal opgelucht dat alles zo goed ging stuurde ik een smsje aan mijn ouders. 2 Seconden later (aan de overkant van de vliegveldweg) werden we aangehouden, langs de weg gezet en kwam er een wielklem om de lichtmetalen velgen tot grote verontwaardiging van de neef (de rest van de kar was toch meer kaliber rammelbak maar die velgen…), nog iets later kwam er een sleepwagen voor ons staan. Het was me totaal onduidelijk waarom we niet verder mochten maar een half uur later praten, verontwaardigd klikken en weglopen en lachen door Felix mochten we zo weer weg.
Het verkeer was echt heel erg druk, overal getoeter zodat er niemand zou botsen, maar het ging heel goed. Op de grote weg naar Ho, waar we heen moesten, was het ook druk maar hier bleven de meeste mensen in hun rijbaan. Gelukkig, want nog geen kwartier later viel de motor van de auto uit en ging niet meer aan. Jammer jammer. We hebben eerst de auto naar de tolpoort geduwd, waar wat meer licht was en daar begon het grote onderzoek. Na een uur werd geconcludeerd dat de benzinepomp kapot was. Er werd wat gebeld en ‘vrienden’ zouden komen om het te maken maar die moesten eerst onderdelen halen en het was al laat dus zou wel even duren. Het was half 12 ’s nachts (half 2 in Nederland) eer ze er waren.. Tegen die tijd was ik echt heel erg moe. Mijn knijpkatzaklampje kwam wel heel goed van pas nu om in de auto te kijken. Op hetzelfde moment was er verder op de weg een bus kapot gegaan en de politie reed heen en weer om alle gestrande passagiers ook naar de tolpoort te rijden. Die rolden sjaals en rokken uit en gingen liggen slapen. De achterbank lag er ook uit dus Felix legde die op een muurtje en terwijl zij met zijn vieren de auto repareerden heb ik de eerste helft van mijn eerste nacht in Ghana slapend op een losse autobank op een muurtje buiten naast een tolpoort aan de snelweg doorgebracht. Dat beviel best goed, het is een rare ervaring dat het niet koud is:)

Rond half 1 was de auto gemaakt en gingen we op zoek naar een hotel voor 5 uur slaap want we zouden om 6 uur de bus nemen. Echter, alles leek wel vol te zitten en uiteindelijk gingen we naar het huis van Felix’ neef (weet zijn naam niet goed). Daar waren heel veel mensen, neven, nichten, broers, zussen en zijn moeder. Ik was welkom en kreeg een kamertje toegewezen tussen een hoop dozen. Na een beetje praten met de moeder ben ik gaan slapen, half 2 was het toen (Ghana tijd, dat is half 4 in Nederland). Geen mosquitonet, dat heb ik zo goed meegenomen maar het voelde onbeleefd om het op te hangen, alsof hun huisje niet goed genoeg was zoals het was. Wel mijn lakenzak, geen tandenpoetsen want ik had geen schoon water. Ik werd wakker van enorm veel lawaai wat het geluid van de regen en wind op de golfplaten bleek te zijn dus weer verder geslapen.

De volgende ochtend zouden we om 6 uur weg, maar het regende nog een beetje (misschien had de auto geen ruitenwissers, weet niet waarom het niet kon). Dus bleven we wachten tot half 8, wat helemaal niet erg was want er was veel te zien nu het licht was. De straat was van rode aarde, vol plassen en er liepen veel mensen met manden op hun hoofd, veel kinderen en heel veel geitjes en kippen. Iedereen keek nogal nieuwsgierig naar mij maar een paar van de vrouwen riepen dan iets wat ze kennelijk geruststelde. Toen we weg wilden rijden bleek dat de auto niet startte. Dus nog een uur op de straat gehangen en toen gingen we dan echt op weg met als eerste tussenstop het tankstation waar ik water kon halen.

We hebben zo de halve dag gereden en zoooveel gezien. Huizen van rode leem met rieten daken, vrouwen die aan vuurtjes kookten, geiten, koeien, kippen, veel heel kleine baby’s op een rug gebonden, veel kinderen langs de weg, veel kleine stalletjes met MTN beltegoed (zelfde als in Zuid-Afrika), water, fruit, brood etc en heel veel politiebarrières. We zijn zeker 10 keer gestopt denk ik, dan moest de envelop met papieren even tevoorschijn komen (hoefde niet uitgepakt) en konden we weer door. Wel werd er steeds wat vreemd gekeken wat dat witte meisje deed bij die twee Ghanezen maar nergens problemen.

Na een heel lange reis kwamen we in Ho en vonden we het hotel waar Matyas en Kristine zouden zijn (resp. de Hongaarse en Letse projectgenoot, die er overigens nog niet waren). Kristine en ik delen een kamer met een badkamertje (jeej, tanden poetsen) en we gingen gelijk met de neef de stad weer in om wat te gaan eten, wat ik ook nog niet gedaan had na het vliegen.

De neef was erg goed bekend hier en werd overal begroet. We gingen naar een soort ruimte waar wat plastic tafeltjes waren met overal teiltjes en afwasmiddel om onze handen te wassen. Hoewel Felix aandrong dat ik rijst zou eten wilde ik graag Fufu proberen, een soort deegbal van cassavemeel met een pittige soep erover heen wat je met je handen eet. Niet dat ik dit nou kende maar wilde het wel graag leren kennen en het was wat hij bestelde. Later bleek dat zijn goede bedoelingen waren dat ik niet ziek zou worden, maar gebeurde (nog) niet. Eten met onze handen, in de hitte en nog steeds geen blanke gezien, kreeg toch aardig het gevoel dat ik in Afrika was van deze dag :) Ook heel veel Jezus-dingen gezien. JesusPower op de achterkant van busjes bijvoorbeeld, en ook in dit restaurantje ging een groot kitscherig Jezusschilderij en werd gospel gedraaid. Ohja, voordat we ’s ochtends wegreden werd er eerst even gebeden voor de auto. Dit hotel is bovendien onderdeel van een kerk wat betekent dat er de hele dag geoefend wordt et zware blaasinstrumenten en ’s avonds wordt er gezongen. Dat zingen gaat wel maar het oefenen klinkt als een orkest dat door het podium zakt:p.

Terug in het hotel waren Matyas en Kristine er ook en die hadden bedacht dat we wel konden gaan zwemmen bij een ander (groot en luxe) hotel. Was erg lekker om even een beetje af te spoelen, helaas was het water ook vrij warm dus echt afkoelen was het niet. Ook hier was het weer apart om op een strandstoel te liggen om 8 uur ’s avonds in het donker en het nog steeds warm te hebben. Gelukkig was ik niet de enige die hier moeite mee had, Kristine heeft een fleecedeken meegenomen. Die was echter geheel onnodig, het was ondanks de ventilator nog steeds warm maar vergeleken met mijn vorige nacht toch koel genoeg om te slapen.

We zijn ook nog op zoek geweest naar wat brood en fruit. De hoofdstraat is geasfalteerd en langs de randen lopen twee diepe goten. Alle zijstraten zijn rood en van zand of klein. Overal langs de weg stonden kleine kraampjes of waren kleine winkeltjes. Hoe het geld werkt vind ik nog erg ingewikkeld, volgens mij zijn er 1000 pesewa’s in een cedis. Dit maakt dat je soms prijzen hebt van 500 wat veel klinkt maar minder is dan 1 cedis (en dat is ongeveer 0,7 euro). Nu heb ik ook een simkaart hier, het nummer is 00233 541916 412.

Vandaag zijn we op de Ho Polytechnic geweest, een ‘technische’ (maar vergis je niet in dat woord, volgens de Wageningse universiteit ben ik ook een student met een technische achtergrond) hogeschool. We hebben een paar lessen gevolgd en practica gezien. Hoewel de sfeer heel goed was, kreeg ik wel een beetje het idee dat de leraar overschreef uit het boek en gebeurde het vaak dat hij gewoon wegliep. De studenten bleven echter gewoon rustig zitten. Het was echt heet ’s middags maar de klaslokalen zijn aan de zijkanten erg open waardoor het lekker doorwaait. Ook hier hebben we weer heerlijk gegeten, met rijst en bonen en kookbanaan maar dan gebakken en weer vis. Nu al 3 keer vis gegeten in 2 dagen maar tis ook echt lekker. Al was de laatste vis wel wat vreemd. Misschien kan je die gedroogde visjes uit de dierenwinkel herinneren, met oogjes enzo in zo’n zakje, nou dat hebben we vanavond gekocht, ze waren alleen ietsje groter. Maar, erg lekker! Ook de Kinki wat een soort gefermenteerde mais was wat dan wordt gekookt (wat erg vies klinkt) was lekker, scherpe saus erbij, vers fruit (ananas, zelfgeraapte minimango, papaya) en natuurlijk de fles water die altijd binnen handbereik is, prima uit te houden zo:p

Maar helaas, er is werk aan de winkel, het project moet gebeuren en dat valt niet mee. Ik heb vandaag een proefinterview gehouden met Matyas wat vrij goed ging maar hoewel Kristine en ik graag nog in Ho willen blijven, wil Matyas beslist naar Accra (wij ook, maar pas maandag) en gaat Felix naar een begrafenis en dan naar Accra. Ohja, Wievenlien, als je dit leest, ik probeerde je te bellen maar het lukt niet…kan je proberen mij te smsen of bellen op dat nummer hierboven? In ieder geval ga ik zo eerst eens slapen, met de luxe van een airconditioning die weer werkt. Er is nog zoooveel meer te vertellen en beschrijven maar ik zie dat ik alweer 3 kantjes volgetypt heb en een ruim uur verder ben. Dus, bedankt voor alle reacties op het eerste stukje, ik ben bereikbaar per email zolang ik in Ho ben (wat nog 24 uur kan zijn of nog 3 dagen) hoewel Hotmail niet zo snel werkte als de waarbenjijnu site.
Groetjes vanuit de Voltaregion!

Dorien