Ho en Accra

2. Ho en Accra
Er is alweer zoveel gebeurd. Het is nu donderdagavond, de avond van Koninginnedag waarvan ik hoorde dat het in Nederland is afgeblazen. Hier gaat het feest op de ambassade wel door en Matyas is nu aan het proberen daarheen te gaan met zijn Nederlandse studentenkaart. Kristine en ik zitten op het grote dakterras van Chrystal Hostel, naar alle kanten kan ik uitkijken over dit deel van de stad Accra (wijk Darkuman, dichtbij Kaneshie voor de kenners of geinteresseerden). Overal klinkt muziek (er speelt ook ergens iemand saxofoon) en kinderen maar er is maar weinig licht, blijkbaar heeft het hostel een generator. Het is dus donker maar nog steeds warm, gelukkig waait het hier lekker (want vandaag voor het eerst verbrand).

Afgelopen week in Ho is me bijzonder goed bevallen. Het was maar een kleine stad, meer een groot dorp en al vrij snel konden we de weg een beetje vinden. Alles ging lekker rustig aan, er reden alleen maar taxi’s op de straat (die wel de hele tijd toeterden). Felix had een begrafenis dus we waren maar met zijn drieën dit weekend. Echter via de Polytechnic (de school) en het district ministerie van Voedsel en Agricultuur werden we meegenomen op verschillende tripjes. Zaterdagavond waren we voor het eerst lopend in een heel klein dorpje om naar een ananasplantage te kijken, de plantage bestond uit precies 8 planten J. We werden aan allemaal mensen voorgesteld en konden eindelijk eens goed zien hoe zo’n dorpje er nu uitziet want onze gids liet trots zijn huis, 2 vrouwen, lading kinderen en dorp zien, bovendien praatte hij gemakkelijk en open over van alles. Zo stond er in zijn huis een levensgrote kartonnen man, in kleur, tegen een standaardje. Dit bleek de vader van zijn vrouw te zijn (afgebeeld dan) die twee weken eerder was overleden maar zo toch nog een beetje in het huis (een kamer met houten bankjes tegen de muren en een ventilator) was.

Zondag wilden Kristine en ik de kerk gaan bekijken maar er was een begrafenis dus gingen we toch maar niet maar nu wisten we in ieder geval waar al dat gezang vandaan kwam. Daarna op naar een ander hotel om een beetje te zwemmen en Matyas heeft een van mensen (James) daar zwemles gegeven. Vervolgens nodigde die ons uit om zijn huis en vrouw te bekijken. Ook hier werden we eerst in een kaal hokje gezet naast de kapperswinkel (2x2 m2) van zijn vrouw waar we al zittende op een houten bankje eerst officieel voorgesteld werden aan zijn vrouw. Na veel handen schudden ( met vingerknip, ik kan het al af en toe), knikken en thankyou zeggen gingen we naar het huisje wat iets verderop lag. De binnenkant van de vrij kleine kamer was helderblauw, er waren 3 banken om een kleine tafel, 2 tv’tjes tegen de muur en aan de muur hingen posters van boxwedstrijden, een Amerikaanse auto naast een Amerikaans huis, de huidige en vorige president, een enorm kitscherige Maria en een kalender met een foto van de beroemde brug over de Volta van 2003. Op de tv stond zo’n hondje met een bontkraag en een schommelkopje. Het oudste kindje werd gestuurd voor water en wat frisdrank en op een gegeven moment werden er twee schalen op tafel gezet. De ene met een soort cassave/mais deeg (ik ben de naam vergeten), de andere met peppersauce en vis. Wij (volwassenen:p) aten eerst, daarna mochten de kinderen komen, allemaal met onze handen van dezelfde kom eten, erg leuk. Erg lekker ook nog gelukkig.

Maandag zijn we op een trip geweest om 7 boerderijen te bekijken, waaronder een ananasboerderij, chilipeppers, mango, okro en papaya. Ze verschilden in grote van een achtste hectare tot echt heel grote bedrijven. Ook zagen we de fabriek waar ananasblokjes worden ingevroren en naar Nederland gaan. We hebben de boeren en fabriekseigenaren geïnterviewd, wat erg leuk was om te doen en gelukkig was het een beetje bewolkt dus wel uit te houden. De boerderijen lagen echter best ver uit elkaar dus we zagen ook nog wat van de Voltaregion. Veel groen, veel baobabbomen, veel fruit bomen en veel kleine dorpjes met klei en riethuisjes. Af en toe een stad vol met mensen met manden, schalen, bankjes of bijvoorbeeld 20 blikken (van stoffer en blik) op hun hoofd, ook kleine kinderen met zeker wel 10 kg water op hun hoofd, en vaak nog met een klein kindje op hun rug gebonden. De weg was slecht, overal stonden mensen banden te verwisselen langs de weg vol gaten maar onze chauffeur kende de weg goed en we hadden geen een keer pech. Wel hebben we de hele weg gospel gehoord:p Aangezien alleen de hoofdstraat verhard was en de meeste boerderijen achteraf lagen hebben we ook veel over rode zandwegen gereden. Op de terugweg kwam ik erachter dat mijn bruin geworden huid dan ook gewoon afveegbaar was, een en al verstoft. Uiteindelijk kwamen we helemaal moe met 15 ananassen, zakken vol papaja’s en vooral veel nieuwe ervaringen terug in ons hotelletje.

Dinsdag gingen we naar Accra. Hoewel mijn vorige reis van Accra naar Ho (vorige week met Felix en zijn neef) 6 uur duurde, verwachtten we er nu gewoon in 2 uurtjes te komen. Kristine en ik hadden een hostel besproken (Miriam, je gids komt echt elke dag van pas!), Felix bleef bij zijn vrienden en familie en Matyas wilde gaan couchsurfen. Eerst moesten we overal afscheid gaan nemen en ananassen uitdelen, en aangezien het allemaal weer officieel moest (wat vooral betekent veel handen schudden, babbelen, thank you, knikken, wachten en zo voort) was het 5 uur voordat we konden vertrekken. Andrew, de man die ons al de hele tijd rond chauffeerde had toegestemd ons met al onze bagage naar Accra te brengen. We moesten alleen nog een iemand even een ananas brengen. Deze man zat echter in de pub en bleek Andrew te kennen (eerlijk waar, het lijkt wel of alle Ghanezen op de een of andere manier binnen 2 stappen met elkaar te verbinden zijn, en die stappen worden eerst uitgezocht voordat er ook maar iets anders gebeurt) dus eerst wat drinken. Het bier, Guinness, was lekker maar wel erg zwaar en donker voor zo’n warm land. Dus om 6 uur gingen we eindelijk op weg.

Een half uur later bonkten we door een pothole en nog 5 minuutjes later was de rechterachterband lek. Geen probleem, plaspauze en met alweer mijn zaklampje was de band binnen 10 minuutjes verwisseld en gingen we weer verder. Ook hier waren veel politiecontroles maar misschien omdat er taxi op onze auto stond mochten we overal doorrijden. Toch stopten we iets later bij een controle, want de voorband was ook lek, en nu hadden we geen reserveband meer. Andrew ging op zoek naar een garage om de band te laten maken en ik heb Kristine en Matyas Yahtzee leren spelen dus we hebben ons het 2 uur wachten eigenlijk wel aardig vermaakt. Het laten maken lukte niet snel genoeg volgens Andrew en die organiseerde een andere taxi voor het vervolg van de reis. Zodra we wegreden gingen we over de beroemde Voltabrug van de kalender in James’ huis, stonden we daar al 2 uur naast zonder het door te hebben…Uiteindelijk hebben we Accra bereikt maar het was al laat dus Matyas besloot ook in het hostel te blijven. Kristine en ik delen weer een kamer, best mooi, zonder air conditioning maar met plafondventilator en een badkamertje zonder deur maar een douche waar je onder kan staan (in het vorige hotel moest je op je knieen gaan zitten om wat water over je heen te krijgen). Het hostel wordt gerund door een ouder echtpaar die we Aunty en Uncle noemen en die echt heel erg aardig zijn.

Na een erg warme plakkerige nacht met veel herrie van de ventilator heb ik de eerste andere blanken gezien sinds ik Matyas en Kristine ontmoette. Dit hostel is een soort backpackers heb ik het idee, er zijn wat Schotten, Ieren, Finnen en Australiërs. Kristine en ik besloten gisteren om met de trotro (bus) naar het centrum te gaan want ik had wat computerdingen nodig. Echter, dit viel niet mee. We kwamen in een trotro terecht, maar hadden geen flauw idee waar we er uitgezet waren en bovendien was het daar totale chaos dus hebben we maar een taxi aangehouden en gevraagd of die ons naar Makolamarket kon brengen. Dat deed hij, hij toeterde en wurmde zich overal tussen , ontweek fietsers, de vele straatverkopers en zelfs een man zonder benen die zich op een skateboard tussen de auto’s doorrolde, en zette ons toen ergens af.

Overal om ons heen liepen mensen, de meeste met enorme schalen en pakken, of koelboxen op hun hoofd. Langs de weg zaten allemaal andere mensen en iedereen had iets te koop. We werden constant geroepen ‘Obruni Obruni, come, buy, come, what’s you’re name, Obruni, come’. Binnen een minuut na het uit de taxi stappen ben ik ten huwelijk gevraagd en we zijn maar gewoon gaan lopen. Hoewel het aan de ene kant echt heel erg leuk was om alles te zien, was het een beetje te druk voor mij (ik wist al dat ik geen stadsmens ben, maar de drukste straat in Amsterdam komt me nu heel rustig en overzichtelijk voor). Kristine zag een bord ‘Markula shopping mall’ en in de hoop op een computerzaak liepen we daarheen. Het was een drie verdiepingen flatgebouw, vol kleine gangetje vol standjes met van alles (vooral veel haarelastiekjes) maar zeker geen computerwinkel. Kristine had het gehad en we gingen met een taxi naar een mall bij het vliegveld in de buurt. Ze werd dolgelukkig (blijkbaar zijn er net zulke malls in Letland) terwijl ik me even in Zuid Afrika waande, er was een Game, een Mr Price, een Shoprite, dezelfde winkels met dezelfde boodschappen die ik zo vaak gekocht heb….alleen was alles 3 keer zo duur hier! Gelukkig was er ook een computerwinkel en nu heb ik een heel fancy usbstickje waardoor ik draadloos internet heb op mijn laptopje (maar op het dakterras waar ik nu zit is het signaal helaas te zwak).

’s Avonds kwam Wievenlien mij opzoeken, dat was mijn penvriendin uit Maastricht en we hebben zo van ons 8ste tot ons 13e veel brieven geschreven en af en toe bij elkaar gelogeerd maar daarna het contact een beetje verloren. Echter, via Facebook kwamen we erachter dan we in dezelfde tijd in Ghana zouden zijn dus hebben we afgesproken (na 10 jaar!). Echt heel erg leuk en grappig om elkaar dan weer te ontmoetten.

Vanmorgen hadden Felix, Kristine en ik een interview met de onderminister van Land, Bos en Mijnen (oid). Kristine en ik waren om 8 uur vertrokken en zijn erin geslaagd om via twee trotro’s en een half uurtje lopen het ministerie op tijd (we waren er om half 11) te vinden, we waren erg trots. Bij het ministerie was alweer veel te zien, natuurlijk zoals overal de prachtig mooie geklede vrouwen (in op maat gemaakt kleurige rok-blousje pakken en allerlei soorten vlechtjes) maar nu ook veel mannen met een ‘gewone’ broek en dan een Afrikaans gekleurd enorm wijd hemd, of jurken met gaatjes, of gewaden die over een schouder gaan en een gouden ketting over de andere schouder, en dan met een koffertje.

Ons interview was weer een reeks van het ontdekken van de link tussen deze man en Felix (Felix moeder en de ministers moeder woonden in hetzelfde dorpje), het officieel voorstellen van ons allemaal door de twee begeleiders van de minister, al het handen schudden en bedanken, ons korte interview en dan weer een hoop formaliteiten, onder andere het opnoemen van al het Ghanese eten dat we geproefd hebben. Felix ging hierna weer weg en Kristine en ik besloten de Kaneshie Market te proberen. Het lukte om daar met een trotro te komen en we verdwaalden ook niet. Het was er bijzonder druk, heel smalle paadjes waar heel veel mensen zich doordringen, en wij dus ook. Dat met de brandende zon, overal vis en heel grote slakken en groente en fruit die allemaal sterk ruiken, net zoals al die zwetende mensen, maakte dat we er na een ruim half uur wel genoeg van hadden en op zoek gingen naar onze trotro. Ook hier werden we weer veel aangesproken en terwijl ik iemand duidelijk maakte dat ik er niet van gediend was dat ie mijn hand aanraakte werd ik gerold, mijn kleingeldbeursje van Bamboo is terwijl ik de ene kant opkeek aan de andere kant weggepakt. Dat had ik echter helemaal niet door tot een klein jongetje tegen mij zei dat iemand iets uit mijn tas had gepakt maar snel was weggerend (toen legde ik ook de link waarom deze man ineens zo gemakkelijk verdween ipv helemaal mee te lopen naar de juiste trotro). Nouja, het was niet meer dan 3 euro, t’is alleen een erg stom gevoel.
De trotro terug zag eruit alsof hij elk moment kon instorten, de deur werd vastgehouden door de bijrijder en voorin stond een man te prediken (maar niet in Engels) en hij liet niet toe dat wij een beetje praatten. Gelukkig herkenden we onze buurt en we zijn veilig weer thuisgekomen waar Auntie heerlijk voor ons gekookt had en waar Matyas nu ook weer verblijft.

Ik moet nu echt stoppen met schrijven want zie dat ik op pagina 4 ben. Ik had deze 4 pagina’s echter ook met gemak over alleen de afgelopen dag kunnen schreven ipv een hele week want er is meer te zien, ruiken en horen dan ik zelf bij kan houden, gelukkig is er het dakterras om een beetje bij te komen na een dag. Kristine komt net naar boven gelopen met Sangria (om onze geslaagde trotroreis te vieren, samen met het feit dat ik maar 3 euro kwijt ben..) en grapefruits dus ik ga dit later proberen te plaatsen. Bedankt voor alle leuke reacties!

Liefs uit Accra!
Dorien