rondje ghana

5. Rondje Ghana

Dat was eventjes geleden. Ik ben weer terug in Ho, het stadje in de Voltaregion in het oosten van Ghana waar ik in de eerste week ook was. De afgelopen paar weken (ben het tijdsbesef een beetje kwijt) zijn we Ghana doorgereisd. Eerst van Accra naar Bolgatanga, helemaal in het noorden (vandaar is de laatste blog geschreven), en dan naar Wa (in het westen, vlak bij Cote d’Ivoire), Tamale, Techiman, Sunyani, Kumasi en via Accra weer hier naar Ho. In elke plaats hebben we de Polytechnics (beroepsonderwijs) bezocht, interviews gehouden en soms ook een ngo bezocht.
Echter, eerst hadden we wat vertraging in Bolgatanga. Matyas kreeg malaria en na het plaatsen van de laatste blog werd ik gebeld door Felix want Kristine was flauwgevallen en zat al bloedend (gat in haar hoofd) in de douche, er ernstig ziek uitziend. Zoutgebrek was de telefonische diagnose van mijn moeder en inderdaad, na 2 zakjes ORS leek ze weer een stuk beter en nu is het gat in haar hoofd alleen nog maar een littekentje.

De polytechnics waren interessant, een groot aantal van de leraren is naar Dronten of Wageningen geweest voor cursussen in Competentie Gericht Onderwijs of voor hun masters. Deze reisjes hebben ervoor gezorgd dat het vooral een soort vriendengroep is geworden en zo werden we in Wa voorgesteld aan Trouble, Double Trouble, Triple Trouble, Junior Jesus and the Headnigger of Department, en nee, we mochten ze niet anders noemen. De studenten deden keurig mee aan de interviews en het grootste probleem lijkt te zijn wat van te voren verwacht werd: de materialen voor de praktijklessen zijn niet, kapot of te weinig aanwezig.

Naast Polytechnics bezochten we ook 2 farmschools. Hier kunnen schoolverlaters in een jaar de boerenbeginselen leren met het doel zelf een boerderijtje op te kunnen starten. Ook al werkende boeren kunnen komen voor cursussen in bijvoorbeeld paddestoelen, beverratten of enorme slakken houden. Hoewel de capaciteit van de school best groot is, zijn er maar 20 leerlingen vanwege geldgebrek en gebrek aan sponsors.

Tussen het bezoeken van deze instituten door bezoeken we ook wat toeristische attracties want een van de onderzoeksthema’s is rural tourism. Vanwege dit leuke thema (en, ik zal het niet ontkennen, persoonlijke interesse) ging de reis ook naar Mole National Park. We reizen met de bus wat een interessante ervaring is want de snelwegen in het noorden zijn van rood zand. Mole National Park was duidelijk de verzamelplek voor toeristen wat als allergrootste voordeel had dat ze spaghetti bolognaise serveerden, het allerlekkerste eten na zoveel rijst, vis en fufu. Ook was er een zwembad. Maar we kwamen voor de dieren dus zondagochtend stonden Kristine en ik om 6 uur helemaal blij voor ons huisje te kijken naar de aapjes in de boom en te wachten tot het tijd was om naar de receptie te gaan voor een wandelsafari. Zodra we aan de andere kant van ons huisje kwamen bleek ons doel snel bereikt, er stonden twee olifanten vrijwel voor de deur! Niks geen auto om mee weg te rijden in het geval dat, geen hek, geen greppel. Gelukkig kon het die olifant (en terecht) maar weinig schelen dat wij hem aan stonden te gapen en hij ging rustig door met het slopen van een boom.

Overal waar we verder kwamen was er of geen stroom, of geen water. In een warm land is vooral dat laatste wel eens een beetje jammer, maar we zijn er al aardig aan gewend. Zo ook in Kumasi, waar ons groepje splitste. Felix heeft zich ergens afgezonderd, Matyas is terug naar Accra en Kristine en ik besloten het weekend in Kumasi door te brengen en dan naar Ho te gaan. We wilden heel erg graag even ergens langer dan 1 nachtje slapen om wat kleren te wassen en bovendien sleepte ik al 6 weken een plastic zak vol speelgoed mee van een meisje in Arnhem die in een kindertehuis in Kumasi gewerkt had. Na flink wat georganiseer (ik was alle gegevens verloren) kreeg ik met veel hulp toch nog op tijd de aanwijzingen waar het was en nadat onze taxichauffeur eerst 20 km de verkeerde kant op gereden was kwamen we dan uiteindelijk bij het kindertehuis. Ik had geen flauw idee wat ik me daarbij moest voorstellen. Er waren zo’n 50 kinderen en een Canadese vrijwilligster. Die kinderen gingen allemaal in een rij staan zodat wij ze een ballon en een snoepje konden geven (dat zat oa in de plastic tas), daarna gingen ze allemaal in de houding voor een groepsfoto en verdwenen weer. Met een beetje een vreemd gevoel werden we rondgeleid, een jongenszaal met kleine stapelbedjes en grote plastic tassen die als kast dienden, een meisjeszaal, een eetzaal…allemaal donker en niet te schoon. Gelukkig zagen we uiteindelijk een hele groep kinderen met opgeblazen ballonnen spelen en het speelgoed is zoiezo goed terecht gekomen.

Tegenover ons hotel (dat ook huisvesting bood aan groepen kakkerlakken en waar onze vloer bij de ondertussen dagelijkse tropische regenbui blank stond) in Kumasi waren een paar ‘artiesten’ die aan elke toerist alles probeerden te verkopen en waar we dus onszelf elke keer doorheen moesten worstelen. Dit getrek en geroep, samen met het constante ‘Obruni Obruni’ begon echt een beetje teveel te worden en het was dan ook een enorme opluchting om in Ho nauwelijks meer Obruni genoemd te worden en uberhaupt niet meer nageroepen te worden. Echter, we werden helaas uit de droom geholpen, hier zeggen ze Yevoo (Jévhoe) en sinds ik dit weet hoor ik het overal. Nog steeds is het echter veel rustiger en het is hier prachtig groen en vriendelijk. Zo was de STC (luxe) bus naar Ho al vol dus besloten we met een andere bus te gaan en dan halverwege uit te stappen en vanaf daar per taxi naar Ho te reizen. Echter, het begon te schemeren, de lucht werd spectaculair geel en donker en op het moment dat we uit de bus gezet werden met onze bagage begon het keihard te regenen en onweren. Gelijk kwam er een hele groep mensen op ons af die onze tassen oppakten, ons meetrokken naar een overvol busje waar we ingestouwd werden, tassen er ook bij en voor we het wisten waren we op weg naar Ho. Zodra onze medereizigsters hoorden dat we in Kekeli Hotel zaten reed het busje om en dropte ons precies voor de deur.

Afgelopen week zijn Kristine en ik naar de hoogste waterval in West Afrika geweest (althans, dat wordt geclaimd), in de buurt van Hohoe. 60 meter hoog en je kon er zwemmen! Voordat we konden zwemmen moesten we echter een stukje lopen, langs cacao bomen, koffiebomen, papaya, ananas, mango, mahonie, banaan, plantain, cassave, yam…zo leuk om dit allemaal zomaar in het wild te zien groeien. Heerlijk gezwommen, biertje gedronken met een Nederlandse jongen die we in Accra ontmoet hadden en die in Hohoe zijn onderzoek deed en weer 200 km terug in een trotrobusje. De weg was vrij goed en de rit duurde dan ook maar 2 uur.

Dit leek ons een goed teken voor de volgende dag, want we hadden een interview gepland 200 km naar het zuiden, naar Adidome. Dus om half 9 stonden Kristine en ik in onze nette interviewkleren (die ondertussen al zo smerig, verstoft en uitgerekt zijn dat ze niet meer net te noemen zijn) met een ticket bij het trotrobusje die naar Adidome zou gaan. We waren de eersten en dat is een slecht teken in Ghana. 2 uur later, gelukkig zijn we een grote yahtzeecompetitie begonnen, vertrok dan eindelijk het busje. Nog 2 uur later waren we pas halverwege. De weg was nergens verhard en vol gaten en kuilen die we stapvoets moesten ontwijken. Uiteindelijk waren we om half 3 in Adidome (nog net binnen kantooruren) maar vanwege de komende regen besloot onze chauffeur in Adidome te blijven die nacht en de enige optie terug ging een klein uurtje later, te weinig tijd om naar de farmschool te reizen die nog 20 minuutjes buiten Adidome lag. Dus hebben we de hele dag in het busje gezeten om in Adidome gekookte yam met pepersaus te eten…gelukkig was het uitzicht het weer helemaal waard, de kleihuisjes en kleine boerderijtjes gaan me nog niet vervelen.

En nu zit ik in de buitenhut, met elektriciteit, en internet, en stromend water, en een restaurantje dat ook spaghetti (met tomatenpuree) serveert, luxe ten top. We gaan hier maandagochtend vroeg weg om via Accra naar Cape Coast te reizen, daar weer wat interviews te houden, een farm school te bezoeken en nog naar Kakum National Park.Tot slot gaan we Felix’ vrouw en kinderen bezoeken, die wonen in Takoradi wat volgens Felix de mooiste plek in Ghana is. En dit wordt dan alweer de laatste week. Volgende week rond deze tijd zijn we in Accra en maandagavond vlieg ik weer terug naar Nederland. Dit is dan ook mijn laatste blogje vanuit Ghana, ik zal proberen om er ook wat foto’s bij te doen vanavond. Nu eerst tijd voor Banku J

…………………………………………………………………………………………..
ps: geen internet dus ik kan nog eventjes een update maken vanuit Cape Coast. Geheel voorbereid hadden we zondagavond een driver gebeld die al eerder had aangeboden om ons om 4 uur ’s ochtends naar het busstation te brengen. Hij was er al om 10 voor 4 en plaatste heel galant Kristines enorme rode koffer met wieltjes op zijn hoofd en in de heerlijk warme nacht liepen we onder de sterren naar het hek van het hotel, en de straat in, en de bocht om…nergens een auto te zien, langs het tankstation, nog steeds nergens een auto te zien. Uiteindelijk liepen we tot halverwege het busstation waar hij een taxi stopte, ons vragend aankeek voor zijn geld en weer verdween. Lesje geleerd, volgende keer moet ik niet vergeten te vragen of de driver een auto heeft.
………………………………………………..

het is al zaterdag, het internet in cape coast werkte niet maar wil toch nog eventjes mijn blog plaatsen voor ik naar nederland ga. Groetjes uit accra!