3. Accra

Goeiemorgen! (of middag of avond, wanneer je dit maar leest). Eventjes geleden sinds de laatste blog, maar nu is het weer tijd voor een update. Ik ben nog steeds in Accra, dat was helemaal niet mijn plan, maar het gebeurt toch. In een ander hotel echter, zonder dakterras, in een rijke wijk van Accra (Osu) waar het leven er weer heel anders uitziet dan rond het hotel waar we eerst waren.
Dit hotel (Joska Hotel) staat erg goed bekend maar wij hebben letterlijk de achterkamertjes, claustrofobisch klein, een klein tweepersoonsbed voor Kristine en mij, een douche en wc in een hokje dat kleiner is dan de gemiddelde wc-ruimte in Nederland, in een smal gangetje waar vanaf 5 uur ’s ochtends mensen luid roepend doorheen stommelen. Kakkerlakken komen elke avond langs en we hebben al 2 ratten gezien. Hoewel er een buitenzit plaatsje is, is vanaf daar de lucht niet te zien door golfplaten en een mangoboom (zonder mango’s helaas) dus het zicht is naar alle kanten beperkt tot 4 meter. Ik vind dat persoonlijk niet zo’n prettige ervaring en heb nu wel een beetje genoeg van Accra maar vertraging hoort erbij.
Wel hebben we weer veel leuke dingen meegemaakt de laatste week (de week ervoor werden we dan toch allemaal een beetje ziek).

Zo houden we alledrie erg van zwemmen of aan water liggen dus gingen we zondag naar een hotel met een zwembad voor een dagje. De entree was vrijwel hoger dan de huur van onze hotelkamer, maar het was heerlijk om een beetje te zwemmen en te regenbaden; onze murphy’s law is dat zodra we gaan zwemmen het helemaal bewolkt wordt tot het moment dat we naar huis gaan.
Het hotel ligt aan een straat die ook wel Oxfordstreet genoemd wordt. Je kan hier echt schepijs kopen en dat is dan ook wat we veel zien, dure auto’s waar chique stelletjes uitstappen die dan een ijsje gaan eten (aan de straat, in alle uitlaatgassen en herrie maar daar is geen ontkomen aan hier) en zich helemaal niks aantrekken van de zwerfkindertjes die hier ook veel zijn. Heel ingewikkeld want soms zijn ze echt heel erg aandringend en laten je letterlijk niet meer los. Veel mensen in Westerse kleding, veel toeristen ook.

Die toeristen werden net als wij door de jongens van het hotel uitgenodigd voor een reggaeparty. Afgelopen woensdag was namelijk de 28e sterfdag van Bob Marley en dat werd gevierd. Veel rasta’s, veel toeristes (oa twee Zweedse meisjes die we in ons vorige hotel ontmoet hadden), veel verkopers, een net niet meer volle maan, een warme oceaan en veel muziek, oftewel, druk maar leuk. De volgende dag zijn we teruggegaan om te zwemmen en bleek dat ze er bodyboards verhuurden! Ik heb me heel goed vermaakt in de zee, Kristine aan het strand en Matyas wisselde af.

Maar de grootste ervaring van afgelopen week was gisteren. Eigenlijk was gisteren bedoeld om spullen in te pakken voor onze trip naar Bolgatanga, maar de bus van morgen is al volgeboekt dus we gaan pas maandag. Dat betekende dat we mee konden met Antonio, de Italiaan die in het hotel hiernaast zit. Hij is onder andere fotoverslaggever en vermaakte ons al twee dagen met spannende verhalen over zijn reizen en de moeilijkheden die je tegenkomt als je probeert foto’s te maken van mensenhandel, maffia en illegale oversteken naar Europa. En hij nodigde ons uit om een dagje mee te gaan. Daarbij kreeg ik de taak om te filmen. In eerste instantie zag ik dat helemaal niet zitten, ik hou van foto’s maken (helaas is mijn camera kapot), en niet van met een cameraatje rondlopen. Maar heb geleerd hoe te filmen zonder dat ding voor mijn oog te houden, sterker nog, zonder dat de meeste mensen zelfs zien dat ik een camera in mijn hand heb (dus heel laag).En na een tijdje begon ik het erg leuk te vinden. Er ging een ‘vriend’ van Antonio mee die ervoor verantwoordelijk was dat we niet zijn beroofd (naast de camera mochten we ook niks meenemen) en overvallen en we gingen op weg naar een marktje waar Kristine en ik al eens geweest waren. En vanaf daar kwamen we bij de spoorlijn. Overal op en naast de spoorlijn, onder en in de treinen (worden niet meer gebruikt) woonden/werkten/sliepen mensen. Hier geen toerist meer te zien, ook de mooie Ghanese kleding was hier niet te zien. En zonder onze gids waren we hier ook nooit meer heelhuids uitgekomen want er kwamen verschillende groepjes intimiderende jongens op ons af (toen ik voorop liep) die pas besloten door te lopen als ze zagen dat hij erbij was (maar als hij voorop liep filmde ik steeds zijn benen). Het was zo indrukwekkend dat ik het niet echt kan beschrijven maar het leek een beetje op zo’n Indiase documentaire behalve dat er hier niet zoveel huisjes waren maar mensen gewoon op de grond sliepen. Veel geiten, veel herrie, in de verte de silhouetten van een paar hoge flats van het rijke deel van Accra, het rook er naar rotte vis, zand en uitlaatgassen, heel veel afval overal wat op sommige plekken verbrand werd waardoor er een soort smerige rook hing.

Daarna gingen we naar een marktje waar de kleren verkocht werden die Europeanen naar Afrika sturen, erg mooie kleren, en ook zeer onpraktische winterjassen, dikke truien, handschoenen. Het laatste deel wat we bezochten was een kruidenmarkt, van die heuveltjes met kruiden en specerijen, bonen en rijst en meel die afgemeten werden met verroeste tomatenpuree blikjes. Zo’n beetje wat je op ansichtkaartjes ziet maar dan echt. En wat je op zo’n kaart niet merkt is de geur die daar hangt, vrij scherp maar heel lekker.

Kristine en ik hebben geen last meer van de warmte, maar Matyas en Antonio waren moe en te warm dus propten we ons weer alle vijf in een taxi en gingen terug naar het hotel. Wat een verschil is dat dan ineens, een ventilator, schaduw, koud drankje, douche…vreemde ervaring, en helemaal als ik dan terug denk aan het hotel met zwembad.

Die avond besloten we naar de bioscoop te gaan. In de mall die er precies zo uit ziet als de ZuidAfrikaanse mall (en ook door dezelfde persoon ontworpen is dus zo toevallig is dat niet) is ook een zelfde bioscoop. Hier echter geen kaartjes voor 70 cent maar voor 7 euro, inclusief studentenkorting. Angels and Demons werd het, in mijn ogen een vrij spannende film maar de rest van de volle zaal (druppelde vol tot 10 minuten voor het einde van de film) zat vrolijk te babbelen. Toch werd de film wel goed in de gaten gehouden want toen Tom Hanks een ontvoerde kardinaal redde begon iedereen spontaan te klappen!

Ondertussen is het zaterdagavond, we zijn vandaag nog een keertje naar de zee geweest en was weer erg leuk en zonnig! Vrijwel al onze nieuwe kennissen uit Accra kwamen mee maar ik heb me vooral in mijn eentje bezig gehouden met golfjes pakken op een kapot bodyboard aangezien de anderen het water gemengd met plastic zakjes en ander afval te vies vonden. Ook heb ik vandaag voor het eerst in mijn leven een echte surfer gezien met een zwemvest, maar is een goede investering als je niet kan zwemmen denk ik, de lifeguards kunnen ook niet zwemmen…

De plannen voor de komende twee weken zijn om naar het noorden te reizen (Bolgatanga) en vanaf daar naar Wa, Tamale en Sunyani. In deze plaatsen gaan we Polytechnics (hogere scholen voor agriculture) en ngo’s bezoeken en voor het onderwerp rural tourism staat onder andere een nachtje slapen vlakbij de nijlpaarden:) We vertrekken maandag voor een 13-uur durende busreis naar Bolgatanga en plannen over 2 weken weer terug in te zijn Accra voor 2 daagjes en dan op een volgende trip te gaan met Felix’ auto naar Kumasi en omstreken.

Bedankt tot alle reacties zover, is erg leuk om te lezen dat het verhaaltje ook echt gelezen wordt (en heb het dit keer wat korter gehouden:p). Groetjes daar!

Dorien